Düşünsene. Sen bir sürü cümle kurmuşsun. Uzun uzun, kesik kesik. Kalbinin her zamanki yeri dışında vücudunun çeşitli yerlerinde attığını hissetmene sebep olan o şey'den bahsetmişsin, bahsediyorsun. Göz teması bile kurmak istemiyorsun karşındakiyle zor geliyor çünkü kalbin ortada, zihnin ortada görecekler. Ama nezaketen arada bir bakıyorsun. Göz teması önemli çünkü biliyorsun, okudun o kitapta. Hâlbuki istediğin taa uzaklara bakmak. Neyse bakıyorsun. Arada kaçamak kaçamak. Nefes alırken. O sırada karşındaki - telefona şöyle bir dokunup - ilk susmanda cevap veriyor:

AYNEN. AY NEN.

Ortada soru bile yok ama ona bunu söylemiyorsun.