His

Yetişkin olmak iyi, hoş. En azından çocuk olmaya kıyasla. Kararsız kalmak iyi değil, hoş değil. Bilememek iyi değil, hoş değil. Yetişkin olunca "oynamıyorum, oynamak istemiyorum" deme hakkı yok gibi. Bu iyi değil, hoş değil. Birinin başınızı okşayıp her şeyin sütliman olduğuna ve olacağına sizi inandırmasını bekleyemiyorsunuz mesela. Hoş da karşılanmıyor, iyi de. Son günlerde sahip olmayı istediğim tek hak bu. Meşru değil midir? Hakkı var, demezler mi? Zeminle ayaklarının altında bir boşluk varmış, ondanmış, derler mi? Yalpalıyormuş, basamıyormuş, derler belki. Belki o zaman hak verirler; buna hakkım olur.



Bu sefer "Saç okşama eyleminin kendisi biraz karmaşık bir şey değil mi?" diye sorduran Barış Bıçakçı'ya pek katıl(a)mıyorum. Karışık falan değil.

Yoksa karışık mı?