Resim

Bir sofra kursam. Telaşsız, davetkar.
Kuzukulaklarından doğrasam salataya tazecik.
Can eriklerini doldursam bir kaseye, koysam masanın kalbine.
Zaaflar söylenmez ama, yeşile olan zaafımı gizlesem masanın az görünür yerlerine.
Sonra zaaflarıma göz kırpan sevdiklerim gelseler, sarsalar sofranın dört bir yanını.
Kimi kalabalalık, kimisi tek.
Kimi cümbür cemaat, kimisi sessiz sedasız.
Doldursak sohbetin en lezzetlisinden bir kaseye, koysak masanın kalbine.
Zaaflar söylenmez diyenlere kulak asmasak, döksek onları masanın çok görünür yerlerine.
Onlar yeşilliklerin tazeliklerini övse, ben yeşili övsem.
Onlar çayı övse, ben yeşili övsem.

İnsanlar

Bazen, bazı insanları o kadar sıkıcı buluyorum ki. Öyle zamanlarda aklıma hayatımdaki sıkıcı bulmadığım insanlar geliyor. Bir an için temiz havayı ciğerlerime çeker gibi. Ferahlık. Sonra da sıkıcı bulmadığım ama bir şekilde hayatımda artık eskisi kadar yer etmeyenler geliyor aklıma, ya da uzaktakiler. Ciğerlerimdeki temiz hava tekrar dışarı kaçıyor. Pek çok his.